Thursday, August 21

Keep Holding On

If the summer catches you on its heat
Then there’s no calm you find
Keep holding on


I f the winter traps you in an ice jail
Breezing your will and way
Keep holding on


If the wind blows way on high
Drowning you to the edge of your down
Just keep holding on


If the sky looks like a dead valley
And leaves its blue to you
Again, keep holding on

I f the world fights against you
Leaving its fears
Pushing you to your sorrow
All you have to do is only keep holding on


(P. Budiningtyas)

Tuesday, August 19

Sang Khalik

Lukisan langit maha luas
Tanpa batas
Permadani abadi naungan sang bintang

Semburat jingga senja nan damai
Melegakan para pencari-Mu
Menenangkan para pemuja-Mu

Sinar lembut sang fajar
Menaungi bergantinya malam
Pelangi di ufuk barat, seperti pengharapan yang tak pernah padam

Oh Sang Pencipta
Agung cipta-Mu, Maha daya kuasa-Mu
Abadi dan kekal

(P.Budiningtyas)

Puspanagari

Wus ndungkap suwidak ketiga,
Nggrantesing galih ing pangantu-antu
Semono suwe sira pamit linunga

Marang lintang panjer rina,
Dak takoke rawuhira
Tan ora paring warta

Duhkita yayah sinipi
Ing Sajroning pringgitan sepi
Duh puspaning nagari

Sira pamit jejibahan ngayahi
Tinundung dening maburing peksi
Ngupadi kamardikaning nagari


O satrianing nagari,
Pamratitising jiwa kang pengin merdika
Tohing pati ludira suci kanggo mulyaning nagari

(P. Budiningtyas)

Saturday, August 16

serenity, courage and wisdom



God, grant me the SERENITY
to accept the things that I cannot change
the COURAGE to change the things I can
and the WISDOM to know the difference
--www.uksw.edu--

Friday, August 15

Inginku

Ketika engkau ingin menjadi bunga,
Aku ingin menjadi matahari, agar engkau mendapat sinarku dan menari bersama kupu-kupu.

Ketika engkau ingin menjadi bulan,
Aku tetap ingin menjadi matahari, agar engkau bisa mendapat cahayaku,
Dan memantulkannya dan bersinar bersama bintang di kemuliaan malam.

Ketika engkau ingin menjadi burung api,
Aku ingin tetap menjadi matahari, terbanglah ke angkasa dan aku akan setia menantimu

(P.Budiningtyas)

Thursday, August 14

the story of a box in a stable

I am a kind of tree. Long time ago, I dreamt of being a jewelry box with beautiful carving surrounding my body. In fact, I was just an ordinary wooden box. My job was only carrying food for cattle, yet my dream of being a treasure box had gone away. No carving surrounded my body, no glory of this shape. And there was no gold or diamond inside me, just dirty grass and smelly straw. No king or queen touched me; just dirty mouth of a camel kissed my body.

One day, there was a man coming into my place. His wife was pregnant and it seemed to me that she would give a birth. This man told his wife that there was no place for them to stay. They were all too expensive for them. Finally that lady gave her birth in a cattle stable, the only place to stay. She put the newly born infant in me. And suddenly, thousand angels in the sky sang aloud. Their voices scattered heavily, passing by my body. They were glorifying the lord. The sky was so bright and beautiful. Later, the eastern star delivered The Three Kings to present a gift to the infant. I was amazed.

Now I know that my dream was granted. I kept the greatest treasure of mankind; the holy infant of a great man who saves the world.


(P. Budiningtyas)

Celathune Prau

Aku iki sadrema prau cilik, prau kang kagawe saka sempaling kayu, kayu seka alas ing sa'ereng-erenging gumuk. Dhisik aku pengin dadi kapal gedhe kang misuwur, ngupengi jagad tan winates. Ratu lan pangeran bakal numpaki aku, nyebrang segara wiyar, duta minulya kanggo nagari kang kawentar.

Nanging jebul manungsa tukang prau sing dhisik negor aku, ora duwe kawicaksanan kang linuwih, jebul wong iku mung tukang prau sing mung isa gawe prau kanggo mancing lan jejala mina pra nelayan, nasibku adoh saka pangimpenku. Saiki aku dadi prau biasa, ora momot ratu ora nyabrangke pangeran ora ka'ambah duta minulya.

Wus pirang suwe, aku supen karo impenku, aku wus lila legawa, dadi kanca nggota, anjaring mina cilik ing segara urip. Wus ora kepitung pira akehe anggonku golek mina, lan dadi panguripaning wong kang ngupadi becik.

Ing sawijining dina, ana mitra cacah rongpuluh, ngersakake nyabrang ana ing bang kidul. Sajroning mrau, salahsijining piyayi atur wucalan kabecikan babagan Pangéran kang sipat murah, Cinecep nulya wangsul, Mrih rahayu lumampah margi utami. Banjur piyayi mau sare.

Nuli piyayi mau sare, dumadakan langite mendhung, segara horeg muter, nguncalake banyu segara, aku kang mung prau cilik kabebeg ing banyu kang sansaya prahara. Piyayi mau di gugah marang sawijining abdi, deweke tumuli ngadeg lan atur sabda, alaming segara sing mau prahara, banjur lerem saknalika. Aku nuli bungah, kasembadan panggayuhku, anggraita menawa sing dak terke nyebrang mau putraning Allah kang jumeneng nata sedaya titah, Raja agung binathara kang manjalma dadi manungsa lumrah. Duh gusti kersaa dados sedaya ingkang Panjenengan kersa.

(P. Budiningtyas)

Cerita Sebuah Kayu

Sekarang aku hanya sebuah kayu tua. Dulu aku adalah sebuah pohon di hutan bukit subur. Rindang daunku, carang2ku menjulang ke angkasa. Tidak seperti teman-temanku yang lain yang ingin ditebang dan menjadi alat pembantu manusia, aku tidak mempunyai cita-cita itu, aku hanya ingin tumbuh dan mekar, sehingga kelak, manusia akan kagum melihat keperkasaanku, aku ingin lebih tinggi lagi dan tumbuh lagi, dan dekat dengan langit, tempat sang pencipta bertahta.

Tapi impianku sirna, sebelum aku menjadi pohon besar seperti yang aku impikan, manusia datang dan menebang aku. Mereka kemudian menguliti aku, membentuk aku menjadi sebuah gelondong besar, dan kemudian menyimpan aku di tempat yang pengap dan gelap. Berhari-hari aku merenungi nasibku, kecewa dan marah.

Hari demi hari, bulan berganti bulan, entah berapa musim kemarau aku sudah lewati, aku sudah berhenti menghitung hari dan lupa akan cita-citaku. Aku sudah lelah menyesali nasib. Sampai pada suatu pagi, datanglah dua orang ke tempatku. Mereka menggotong aku, dan memanggulkan aku pada seseorang. Orang itu kira-kira 33 tahun usianya. Di kepalanya tersandang mahkota dari semak-semak berduri, dan duri-duri itu menancap di sekujur kepalanya. Pakaiannya lusuh penuh darah, sepertinya orang ini baru saja dicambuk dan disiksa.

Dengan pasrah orang itu menerimaku dan mulai berjalan sambil memanggul aku. Aku yang begitu berat membuat orang itu jatuh tersungkur ke tanah. Tapi dia bangkit lagi, dia terus berjalan, sepertinya akan menuju sebuah tempat yang tinggi, jalannya menanjak dan berbatu, sepanjang jalan banyak orang meludahi orang ini, melempari dia dengan batu, tapi dia hanya diam. Aku iba melihat orang ini. Apa salah orang ini? Akhirnya datanglah sekelompok wanita mendekati orang ini, mereka meratap dan memberinya minum. Dan kemudian dia berjalan lagi.

Sesampainya di puncak bukit, pakaian orang itu di lucuti, para serdadu membuang dadu untuk mendapat pakaian orang itu. Kemudian kedua tangan dan kakinya dipaku pada tubuhku. Aku tidak bisa membayangkan betapa sakitnya ketika sebuah paku menembus pergelangan tangannya. Setelah terpaku, aku diangkat tinggi bersama orang itu. Terik matahari yang kejam seperti menusuk-nusuk tubuh orang itu. Menambah perih dan ngilu pada luka-lukanya.

Akhirnya setelah 3 jam, orang itu berkata "Bapa kedalam tangan-Mu kuserahkan nyawaKu" dan meninggal. Dan dari situ aku tahu siapa orang ini. Tangan-tangan pembuat mukjizat yang penuh kasih telah dipakukan pada ujung-ujungku. Pribadi agung penebus memanggul aku dengan penuh taat. Berbahagialah aku, karena menjadi dekat dengan Sang Pencipta. Lebih dekat dari yang kuimpikan dahulu.

(P. Budiningtyas)

Wednesday, August 13

Puisi Senja

Senandung kicau manyar
Mengantar sang surya pulang
Menggurat lembayung senja di cakrawala

Langit biru berarak pulang
Berangsur menghitam kelabu
Mengundang gelap

Anak2 gembala berlari
menuntun domba-domba kembali ke kandang
Terima kasih Tuhan, satu hari sudah terlewat

(P. Budiningtyas)

kanggo sedulurku

Aja ditangisi maesanku
Aja pijer nangis nganti kekejer
Jer aku wus ora neng kene
Aku ora turu


Aku iki tetesing udan ing mangsa ketiga
Banyu mili kang kasdu gawe suburing pari
Aku iki sumunaring srengenge nalika umun
Sing mesti njedhul ing bang wetan tan ora tau telat


Nalika kowe tangi ing wayah esuk,
Coba delengen ing awang-awang
Aku mabur satengahing manuk-manuk manyar
Muluk nganti watesing langit duwur
Bungah-bungahna atimu,
Kaya rawa kang akeh mina
Kaya prau kang bali seka segara dasih


Mula aja mbok tangisi lelunganku
Aja kekejer olehmu nandang duhkita
Usapen banyu luhmu.
Aku isih urip, aku ora turu

Suk ing tembe, aku lan kowe bakale ketemu
Ana ing alam kelanggengan
Panggonan wiyar kanggo peplayon among rasa
Swarga bingah kang dadi panglipur ati


(P. Budiningtyas)

Kudangane Bapak

Le, cah bagus, cup menenga
Aja pijer nangis wae
Galo delengen mbulane nanggal sepisan
Putih njlarit kaya alising widadari

Dadia taruna kang sumeleh, paribasan wohing jagung sing ditutup rapet, ora kaya jambu mete, duwi woh siji wae dipamer-pamerke.

Dadia salira kang satuhu setya, kayadene woh gedhang kang awuh sepisan banjur tumekeng pati.

Suk ing tembe yen nujuprana sliramu dadi pangembating praja, dadia salira kang adil tan mban cinde mban ciladan, paribasan cengkek pete sing ambagi kabeh uwohe pada. ora kaya cengkek rambutan sing uwohe ana sing gedhe ana sing cilik

Dadia bocah kang mligi nyadhong kautamaning urip, kaya dene woh bengkoang ing satengahin galengan, reget ing njaba, ananging resik ing penggalih

Suk bakale kowe ya tuwa le, ananging aja tiru bapakmu melu rekasa

(P. Budiningtyas)